Maar dat de nadruk nu op interne communicatie ligt, is niet het grootste verschil. Het grote verschil is dat het thuis ook crisis is. Snel eten, want straks spreekt de minister president het volk toe; voor het eerst in ik-weet-niet-hoeveel-jaar.Net als je een soap wilt aanzetten, komt er een appje binnen dat er straks (weer) een persconferentie is van het kabinet. Wat gaan ze nu weer bekend maken, denk ik dan. Moet ik niet toch even ‘pleepapier’ gaan kopen? Het ene moment denk je ‘laat maar komen dat virus, ik ben gezond’, het volgende moment vraag je je af of die boodschappenmandjes nog wel kunnen. Jakkes! Als ik naar een serie op tv kijk denk ik ‘niet zo dicht bij elkaar staan!’ Het laat je niet meer los. En eerlijk gezegd word ik daar nu al behoorlijk moe van. Houd toch eens op met die persconferenties in de avond! Mensen moeten ’s avonds tot rust kunnen komen. Want, de volgende dag probeer je ‘gewoon te werken’ maar dan thuis. Misschien wel met kinderen om je heen die ‘thuisscholing’ moeten krijgen, of in elk geval een natje en een droogje en vooral aandacht. Ondertussen wen je aan Skype, tele-conferencen en nog meer. Kortom, we leven in een gekkenhuis. De laatste jaren werd al veel gezegd en geschreven over de overprikkelde samenleving. Overprikkeld? We hadden geen idee! En het eind is nog niet in zicht. Willen we dit volhouden, dan wordt het misschien tijd voor wat afspraken.

‘Etherdiscipline’ zeg maar. Ik doe een voorzet. (1) Maak bespreekbaar dat er grenzen zijn aan wat we van elkaar kunnen vragen. (2) Geef je eigen grenzen aan en probeer die grenzen van een ander te respecteren. Ik weet dat dat lastig is, want iedereen is anders en iedereen leeft in een andere situatie. (3) Stuur elkaar na kantoortijd geen berichtjes over werk als die ook tot de volgende werkdag kunnen wachten. Zo, dat was het. Mijn telefoon staat aan, maar de meeste appgroepen heb ik voor de rest van de avond gemute. Is er nog een leuke film?