“De dynamiek is online echt anders. Normaal gesproken heb je wel een gevoel of studenten bij de les of geëngageerd zijn.”

Open boek Op de lange termijn liggen er meer onderwijsuitdagingen in het verschiet, bijvoorbeeld met betrekking tot tentamens. “Als Master Director probeer ik mijn collega’s te helpen met het online zetten van hun tentamens. Een paar van de issues zijn hoe we fraude kunnen voorkomen en hoe we de moeilijkheidsgraad op peil kunnen houden. We denken er nu aan om sommige examens om te zetten in een open-boekversie, maar dat is niet ideaal. Een andere oplossing is om meerkeuzevragen te vervangen door open vragen, omdat die meer denkwerk vergen en er dus ook niet zo makkelijk mee gefraudeerd kan worden. Maar al moeten we er wel voor zorgen dat de leerdoelen worden bereikt, we willen toch ook mild zijn voor onze studenten die het al zo moeilijk hebben.” Na het oplossen van wat kinderziektes en positieve reacties van studenten, kijkt Calabretta intussen weer uit naar haar online bijeenkomsten. “Ik gebruik nu de virtuele YouSeeU classroom en dat werkt goed. Ik heb ook wat dingen gewijzigd. Normaal gesproken debatteren studenten over actuele ontwerpuitdagingen, maar dat is nu niet mogelijk. In plaats daarvan heb ik gastdocenten geïntroduceerd en dat bevalt erg goed.” Toch vraagt het online onderwijs heel veel van de studenten. “Ze moeten hele dagen online zijn, voor lezingen, groepswerk en brainstorming. Ze moeten creatief zijn, ideeën genereren, schetsen maken, enzovoort. Dat is allemaal veel tijdrovender en vermoeiender online, dus het is geen wonder dat studenten niet op hun best zijn op dit moment.” Daarbij komen nog alle onzekerheden rond de huidige situatie. “Sommige studenten moesten terug naar hun thuisland en bevinden zich nu in andere tijdzones, wat het samenwerken met de anderen moeilijker maakt voor hen. Ze maken zich ook zorgen of ze het programma wel kunnen afmaken. Dat is een hoop om me te dealen als je begin twintig bent. Voor ons is dat anders. Volgend jaar zijn we weer terug om nieuwe studenten te doceren. Zij moeten het nu volhouden”, zegt ze. “Sommige studenten kunnen het beter aan dan anderen. We proberen ze te motiveren, maar we staan ook in contact met studie- en studentenverenigingen, die hun peers beter kunnen bereiken. De TU Delft biedt een aantal online tools en middelen aan, maar dat de studentengemeenschap op elkaar let, helpt echt.” Onlangs nam ze ook een persoonlijke videoboodschap op voor haar masterstudenten. Lichtpuntjes Ondanks alles ziet Calabretta toch nog lichtpuntjes. “Mijn vak gaat over het begrijpen hoe design waarde kan toevoegen aan bedrijven en aan de maatschappij als geheel, nu en in de toekomst. Mijn studenten krijgen de opdracht een visie te ontwikkelen op de rol van design in 2030. Sommigen waren al bezig met de rol van design in relatie tot technologie, maar stappen nu over op de vraag hoe design waarde kan toevoegen aan de maatschappij als er zich crises van deze omvang voordoen. Ze denken na over de rol van design in sociale innovatie of politiek, of over hoe bedrijven samen kunnen werken aan een duurzamere toekomst. Ze krijgen zo beter inzicht in hoe hun werk hieraan kan bijdragen.” Calabretta hoopt dat er uiteindelijk iets goeds uit deze crisis komt. “Mijn studenten zijn echt bezig met die betekenisvolle transformatie die de maatschappij nodig heeft. Ik hoop dat als het ergste voorbij is, we elkaar weer kunnen ontmoeten en bespreken hoe ze daar mee verder kunnen gaan tijdens de rest van hun opleiding”, zegt ze. “Zoals een van mijn gastdocenten zei, zullen veel bedrijven voor hun wederopbouw de komende jaren afhankelijk zijn van ontwerpers. Onze designstudenten richten zich nu al op de mens en de menselijkheid. Als dat de focus van de besluitvorming van bedrijven kan worden, en van de manier waarop overheden opereren, kunnen we streven naar een betere toekomst. Het zal tijd kosten, maar die visie op een meer betekenisvolle toekomst is er, dus hopelijk kunnen we er langzaam naar toewerken.”